پيام

يا مهدي صاحب الزمان
93/6/11

@};-

يادمان نرود.......@};-

بله درسته:) @};-

نکته زيبا تر از عشق و دردناک تر از اينکه معشوق اعتنايي به معشوق خويش توجه اي نکند در عالم وجود ندارد البته از ضم حقير لذا اگر عاشق حقيقي باشي و معشوقت را از باب ماهوي و شکلي به هر سوي قبول داشته باشي و در عشق خود ثابت قدم و مصر باشي آن موقع است که متوجه مي شوي شکست عشقي که سرچشمه اش از ذات الوهيت قرار گرفته باشد و فرد دوست بدارد معشوق خود را چون جلوه جمالي است

از جمال کردگار عالم تاب آنوقت اگر عاشق يکي از اجمال او در روي عالم شدي و دست رد معشوق را بر سينه ات کوبيدن اونوقت است که پي مي بري چرا نام اين جوياي جمال الهي بر زمين که به دليل پرتو فشاني از کردگار بر زمين معشوق و صاحب اين کمالات گرديده فراغش و بي خبري از او و ندانستن آنکه معشوق هم چون شخص عاشق به او همين احساس را دارد که عاشق نسبت به معشوق ابراز مي کند

دلش مي شکند و او را به درجه اي از تنهايي که به دليل عشق الهي و منشا نور متعالي ان بنده حي و خداشناس در وجود عاشق قرار مي دهد ذات و نماي او را مي گدازد که او را به مرتبه اي مي رساند که کنيه سردار تنهايي ذيبنده او مي شود خداوند هيچ کس را انشا الله دچار عاقبت سردار تنها قرار ندهد هرچند شخص عاشق از اين تنهايي هم چون از براي معشوق است تنها براي اينکه نام معشوقش جز عي از آن است هرجا که رد پايي و دليلي ا

پي معشوق باشد لذت مي برد حتي اگر اين عشق مسبب آن شود که روزي معشوق حکم بر زدن سر عاشق دلشکسته خود دهد باز او چون آمر عشق او بوده خدا را شکر و از عاقبت آن نسبت به خويش به حکم جمال و برکت وحضور عاشق متداولن شاکر خدا خواهد بود ولي آيا مي توان رسيدن بدين مرتبت از عشق را پيمود که بدين احوال نائل شد سخت است و تاريخ نشان داده ممکن است